ZDOBYWANIE POŻYWIENIA

Podstawowymi zajęciami ludności kultury łużyckiej była uprawa roli i hodowla zwierząt domowych. Ich uzupełnieniem było myślistwo, rybołówstwo i zbieractwo. Dzięki zachowanym szczątkom roślin, odkrytym w trakcie badań wykopaliskowych, możemy stwierdzić, że wysiewano w szczególności różne gatunki pszenicy, proso, jęczmień i owies. We wczesnej epoce żelaza pojawia się żyto. Obok zbóż występują również rośliny strączkowe: groch, bób, soczewica i oleiste, takie jak: mak, rzepa oleista, rzepik oraz len. Ziemię spulchniano przy pomocy radeł drewnianych, korzystając z siły pociągowej zwierząt, a także przy pomocy motyk wykonanych z poroża bądź z drewna. Do sprzętu zbóż używano sierpów brązowych, żelaznych i prawdopodobnie wciąż jeszcze krzemiennych. Ziarno przechowywano w dużych naczyniach zasobowych, a mielono je na mąkę w nieckowatych kamiennych żarnach przy pomocy kamiennego rozcieracza.
Chów zwierząt udomowionych opierał się przede wszystkim na bydle rogatym. Trzymano również świnie, owce, kozy, konie i psy. Istniała też hodowla pszczół w ulach kłodowych. Polowano m.in. na jelenie, sarny, dziki, tury, łosie, żubry, niedźwiedzie, wilki, lisy, zające, bobry oraz ptactwo – kuropatwy, gęsi, kaczki. Broń łowiecką stanowił łuk ze strzałami oraz oszczep. Skór i futer zwierząt dzikich używano do produkcji odzieży, natomiast kości, a zwłaszcza rogów do wyrobu narzędzi. Łowienie ryb poświadczone jest m.in. dzięki brązowym haczykom do wędek i drewnianym pławikom do sieci.
Zbierano również dziko rosnące rośliny, pośród których wymienić można orzechy laskowe, barszcz, łobodę, pokrzywę, szczaw, rdest, komosę, owocki głogu, maliny. Obecność na niektórych stanowiskach, zwłaszcza w rejonie podkrakowskim, glinianych naczyń kielichowatych do warzenia i brykietowania soli dowodzi eksploatacji słonych źródeł.